Woensdag, Amsterdamned door Jelmer de Haan

We werden gewekt door diehard muziek, maar dat was niet erg. Wat nog erger was, was dat dat om 7 uur moest gebeuren. Gelukkig konden we er redelijk doorheen slapen, maar de dubsteb was niet te harden, iedereen leek aan de doping, en stond direct op. Na een eitje en helaes aan het gehemelte, begonnen we onze bizarre tocht richting Heemstede. Het was zeer zwaar en warm, en we haalden het bijna niet. Daar aangekomen vertoefden we ons met de trein en bienskes. In Amsterdam gingen we naar Anne Frank, maar de rij voor haar achteringang was immens groot, en niet te overwinnen. Daarom gingen we met de waterfiets door de grachten scheuren richting het vondelpark. Het was immers tijd om ons eten te nuttigen in A’dam. We kregen vervolgens de tijd om een heerlijke pint Heineken (GADVERDAMME) te atten in het hardrock cafe. Op het moment kon ik het nog best waarderen, maar normaal hou ik het niet binnen. We hervatten onze reis richting het sisha paleis. Het was gesitueerd in een achtersteegje in de pijpbuurt. Er waren een aantal negers en een negerin met muntthee. We besloten om een waterpijp te nemen en bij haar te gaan zitten. Na een paar hijsen van druiventabak kwam er een dronken 010’er in een plat Damster accent vragen om een sigaret, maar Jan was billig. De pijp werd sterker en sterker, en steeds meer mensen moesten ervan hoesten. Dus we besloten om naar de Heineken Experience te gaan, op last van de leiding overigens. De tour begon met een stukje geschiedenis en wat artefacten van de oude fabriek. Ook was er een vrouwke die over alle ingrediënten ging uitleggen. We wilden ons ook als een biertje voelen, dus we gingen in de rij staan voor de simulatie. Binnen in de simulatie kregen we beelden te zien van gerst dat uit grote vaten viel, zeer intens was dat. Ook kregen we een les in de juiste bierproef. Ik denk dat je dat niet op die manier moet doen want anders proef je het niet zoals Henk en Ineke het ervaren. Verderop in de tocht waren er interactieve dingen. Die indoctrinatie had van mij ook niet gehoeven. Gelukkig zaten er op die bandjes ook muntjes om ons te vertoeven aan bier. Dat was smerig, maar hard nodig. We hadden ook nog muntjes voor de Heineken shop, maar die was zeer ver verwijderd van de Experience zelf. Geloof me Am to the Dam is zeer groot, en we hebben de rest nog niet gezien. Bij de shop kregen we allemaal een zonnebril, maar helaas, er zit een Heineken merkje op. Gelijk verbrijzelen dan maar. Vlakbij zat ook een kapsalonzaak. Daar hebben we een kapsalonnetje genuttigd. We werden gewaarschuwd voor de saus. Jan en ik stemden daarmee in, maar Wezel noemde ons mietjes. Wij deden dan ook maar een bescheiden beetje over onze shit, maar Wezel stortte de rooie saus helemaal op de zijne. Tijdens het eten werd hij ook heel rood daardoor. Na de kapsalon wilden wij ook wel eens wat dames van plezier zien, dus we vervolgden onze reis naar de wallen. Helaas waren er zeer weinig te zien in de ramen, zelfs de trompetterstraat had ons niks te bieden. Hier zeiden we ook weer vaarwel tegen de leiding. Rob leidde ons door allerlei straatjes. WEER GEEN HOEREN!!? Ik citeer Jan: ”Ik wil best over de wallen lopen, als ik maar niet hoef te lopen.” Hij liep dan ook als een ouwe opa, die genomen is door een dikke neger op de wallen. We besloten dus maar naar A to the m to the s to the t to the r to the d to the a to the m centraal te gaan. Daar besloot Rob nog een frappechino karamel en een frappechino kokosnoot te nemen. Het enige wat nog op ons wachtte was een meiske dat we vanuit onze ooghoeken door onze Heineken bril bestaarden en daarna ook nog een trein. We zagen er allemaal tegenop, het reizen, het lopen en natuurlijk het schrobben van de wc’s. We were Amsterdoomed…